Emotionless

I'm writing just to let you know I'm still alive..

De diehard Good Charlottefan zal me nu haten, omdat ik een stukje uit het nummer "Emotionless" echt totaal volkomen uit z'n verband heb gerukt. Maar the truth is dat dit nummer meer op mij slaat dan je zou denken. Mijn vader wil me sinds twaalf jaar geleden niet meer zien, dus in fact ben ik ook een soort van in de steek gelaten door hem. Na die twaalf jaar hoeft het van mij dan ook niet meer, dat dan weer wel.. Ik koester ook niet zozeer boosheid en al helemaal geen haat.

En dan is er nog the tattooed body. Es ist wunderbahr, maar dat klopt sinds een weekje ook. Hoe, wat en waar blijft nog even een verrassing. Mijn tattoo wordt nu hij geneest met de dag mooier, dus op een dag wil ik jullie verrassen met een foto zo amazing dat je hem nooit meer vergeet. Voor nu alleen een horrorverhaal..
Hoe tatoeëren nou eigenlijk aanvoelt? Iedereen die zegt dat het niet te beschrijven is, heeft gelijk. Men maakt als het ware een soort schaafwond in je huid, en dat gevoel is ook werkelijk nergens mee te schrijven. In het begin voelt het irritant, licht pijnlijk, maar hoe langer het duurt, hoe bozer je huid wordt. Na bijna drie uur lag ik al mijn spieren te verkrampen, knoerdhard te rillen en te beven en had ik pijn. Ik wist dat het bijna klaar was, maar trok het echt niet meer.. Toen we een korte pauze inlasten, was het kunstwerk af. Het resultaat was totally worth it, maar je moet het maar kunnen.

Well, dat was het voor vandaag. Enjoy the sun of wacht in spanning op het aanzicht van mijn prachtige tat (al kan dat nog even duren).

The Ruins

Mijn welgemeende excuses voor mijn lange afwezigheid (na slechts enkele weken van aanwezigheid). Ik zou duizend en één smoezen kunnen bedenken waarom dat zo was, maar truth is dat ik mijn levensmotto/wens/ding heb uitgevoerd; zo veel mogelijk leuke dingen doen. Dat ben ik van plan vol te houden, maar dan wel weer met zo nu en dan een update aan al mijn lieve lezertjes.

Het goede nieuws is dan weer wel dat ik nog leef. Over het algemeen ga je niet dood van leuke dingen doen, maar vandaag bezocht ik een prachtig vervallen vuurtoren op Klein Curacao, voor het laatst gerestaureerd in 1913. Betreden op eigen risico and all that shit. And so did I, maar een drie meter hoge vloer met meer gaten dan planken oversteken is best spannend, zeker omdat de planken die er waren ook dreigden in te storten. Maar het was het waard, en met trots presenteer ik u wat beeldmateriaal.

Pennymeisje

Stiekem, héél stiekempjes vind ik het prachtig om model te spelen en ben ik best wel een pennymeisje. Nuja, een semi-pennymeisje.

Kennen jullie het paardenblad Penny? Een magazine voor lieve kleine meisjes die hun kamer vol hebben hangen met paardenposters en het liefst de hele dag pony's invlechten met roze strikjes.. Nu is de tijd dat mijn kamer vol hing met posters van random paarden lang, heel lang geleden en de tijd dat ik pony's invlocht met roze strikjes er überhaupt nooit geweest, maar bij de resultaten van de fotoshoot die ik met mijn paardenvriendinnetje had gedaan komt het pennymeisje in mij spontaan naar boven. <3

Straalt het pennymeisje er niet vanaf?

De in mijn ogen állermooiste foto heb ik voor het laatst bewaard, deze komt op canvas in mijn woonkamer te hangen.

Welke foto vinden jullie het allermooist?

De foto's zijn gemaakt door Marlies Trap.

Provisorisme

Headband - DIY 

Top - H&M

Shorts - H&M

Scarf/belt - DIY

Shoes - Sacha

Als provisorisme een woord was, was het waarschijnlijk mijn tweede naam. Ik houd ervan om creatief bezig te zijn, maar ergens is het ook wel een beetje mij om het niet al te professioneel in elkaar te knutselen en het na een dag uit elkaar te zien vallen. Gelukkig zijn er ook makkelijke projecten en knutsel ik alleen voor mezelf, dus niemand anders zit met mijn troepjes opgescheept. Maar er zijn dingen die ik wel kan, dus zo gauw er een DIY volgt wordt het er één die niet meteen uit elkaar valt, I promise.

Maar hoe kom ik daar precies bij, provisorisme.. Je snapt natuurlijk al lang dat ik dat zelf bedacht heb. Als ik iets nogal onprofessioneel en amateuristisch in elkaar flans, is het nogal provisorisch. Like this;

PROVISORISCH

1) Aards 2) Even snel 3) Kortstondig 4) Provisioneel 5) Temporeel 6) Tijdelijk 7) Tussentijds 8) Voorbijgaand 9) Voorlopig 10) Voorshands 11) Zolang 
(bron: encyclo.nl)

Nu is mijn definitie eigenlijk meer dat iets een beetje el cheapo in elkaar is geknutseld, maar je begrijpt het idee.

Van mijn mama kreeg ik een superleuk gehaakt sjaaltje cadeau op de jaarmarkt in Scherpenzeel, en ik had meteen in mijn hoofd wat daarmee moest. Ik heb er een stuk tussenuit gehaald om een haarband mee te maken (die inmiddels uit elkaar is gevallen =D), en de rest weer provisorisch aan elkaar geknutseld en door een shorts geregen. Wat vinden jullie van de outfit?

Broederliefde

Je kent dat wel, je woont bij (een van je) ouders met een broertje of zusje en laatstgenoemde is de vreselijkste persoon op aarde. Hij of zij doet alles wat je niet wilt en loopt je constant voor de voeten.. Maar er is hoop.
Men zegt altijd dat het beter gaat wanneer één van de twee uit huis gaat, maar ik geloofde nooit dat dat voor ons geldde. En toch is niets minder waar. Ik woon sinds een half jaar op mezelf, en broerlief is sinds die tijd in mijn ogen getransformeerd van een soort driekoppig vuurspuwend monster met eeuwige honger naar een vriend. Es ist wunderbahr.
Vandaag zijn we samen naar het Henschotermeer geweest. Voor wie dat niet kent; dat is ongeveer de enige bezienswaardigheid in mijn allemachtigprachtige woonplaats Woudenberg. Waar hier anders niets te beleven is, komt de rand van het dorp tot leven bij 25 graden of meer. Van heinde en verre komen mensen genieten van ons "strand". En het was gezellig. Niet ouderwets gezellig, want vroeger was het nooit zo gezellig. Maar nu wel.

P.S. Als goedmakertje voor de "nepselfie" van de vorige keer, vandaag een echte ouderwetse selfie. (:

Selfie

Jawel, een selfie. But no worries, ik ben niet van het type dat de hele dag selfies maakt en dan elke 5 minuten gaat checken hoeveel likes dat heeft opgeleverd. Sterker nog, deze foto is gemaakt bij hoge uitzondering. Maar ik heb besloten mijn allerallereerste blogpost eens even lekker te wijden aan mezelf.
Ik ben een persoon van tegenstellingen met een voorliefde voor mode die nét niet iedereen draagt. Onzeker, maar af en toe ongelooflijk overtuigd van de fantastischheid van mijn eigen ideeën, mollig (van onderen), slank (van boven), geen meisje, geen vrouw, maar toch echt wel van het vrouwelijk geslacht, een kind maar toch volwassen en eigenlijk gewoon niet zo heel erg goed te beschrijven.
Binnenkort vind je hier creatieve frutsels, outfits-van-de-dag en random nieuwtjes over mijn leven.

P.S. Het is de oplettende kijker vast opgevallen dat mijn arm niet vol in beeld is om de camera vast te houden, lang leve de zelfontspanner. Wat vinden jullie? Is een zelfontspannerfoto ook een selfie?